فَأَمَّا الْإِنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿۱۵﴾وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾کَلَّا بَلْ لَا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿۱۷﴾وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿۱۸﴾وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلًا لَمًّا ﴿۱۹﴾وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾
در این آیات به باور های انسان نسبت به دارایی خود و نعمت هایی که خداوند به او داده است اشاره میشود :
اما انسان هنگامى که پروردگارش وى را مى آزماید و عزیزش مى دارد و نعمت فراوان به او مى دهد مى گوید پروردگارم مرا گرامى داشته است (۱۵)و اما چون وى را مى آزماید و روزى اش را بر او تنگ مى گرداند مى گوید پروردگارم مرا خوار کرده است (۱۶)ولى نه بلکه یتیم را نمى نوازید (۱۷)و بر خوراک[دادن] بینوا همدیگر را بر نمى انگیزید (۱۸)و میراث [ضعیفان] را چپاولگرانه مى خورید (۱۹)و مال را دوست دارید دوست داشتنى بسیار (۲۰)
هنگامی که انسان نعمت های بسیار از خداوند دریافت می کند و یا برعکس هنگامی که دچار تنگدستی می شود باید به یاد داشته باشد این ها همه امتحانات خداوند هستند و خداوند نه آنکس که مال و اموال بسیار دارد عزیز داشته ونه آنکس که دچار تنگدستی شده است فراموش کرده است. در ادامه این آیات آمده که انسان چگونه میتواند مال واموال خود را نشانه محبت الهی و عزیز داشتن خود بداند هنگامی که نه از اموال خود به نیازمندی میدهد نه یتیم را به یاد دارد و مال و اموال ضعیفان را با اموال خود میخورد و به آنان اهمیتی نمی دهد و مال و اموال خود را بسیار دوست دارد وآن را نشانه بالاتر بودن خود از دیگران میداند
کَلَّا إِذَا دُکَّتِ الْأَرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿۲۱﴾وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الْإِنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿۲۳﴾یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿۲۴﴾فَیَوْمَئِذٍ لَا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾وَلَا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾
نه چنان است آنگاه که زمین سخت در هم کوبیده شود (۲۱)و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آیند (۲۲)و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است که انسان پند گیرد و کجا او را جاى پندگرفتن باشد (۲۳)گوید کاش براى زندگانى خود [چیزى] پیش فرستاده بودم (۲۴)پس در آن روز هیچ کس چون عذاب کردن او عذاب نکند (۲۵)و هیچ کس چون دربندکشیدن او دربند نکشد (۲۶)
آیات بیست و یک تا بیست وشش درباره این افراد در آخرت و روز جزاء است و کوبیده شدن زمین و صف کشیدن فرشته ها بر این امر دلالت دارد .
در آیه بیست و دو و بیست و سه گفته میشود که انسان گناه کار هنگامی که جهنم را می بیند از کردار خود پند میگیرد و اشتباهات خود را میفهمد اما دیگر بی فایده است. در آن زمان است که انسان با خود میگوید کاش توشه ای برای آخرت خود جمع میکردم . پس در آن روز است که آن انسان عذابی میکشد که هیچ انسانی آن عذاب را با دشمن خود نکرده است. و آنچنان در بند کشیده میشود که تابحال کسی آنچنان دربند کشیده نشده باشد.
لطفا برای درک بهتر و واضح تر تمامی بخش ها را مطالعه کنید.
برای ظهور آقا امام زمان صلواتی عنایت کنید.
محمد روزبه ۱۳۹۸/۱/۱۲
